Hun bijenkorven waren kastelen van gele zwavel;
hun taal, een spervuur van witte ruis.
Zelfs hun huisdieren hadden voeten op wielen
of enorm gefacetteerde ogen in de kleur van manen
die oprijzen op hun thuiswereld. Hun uitwerpselen
gloeiden in het donker, en verlichtten konvooien
van nachtelijke oogstarbeiders en handels
karavanen. Ze weigerden nog steeds verdroogde
laaglanden over te steken waar oude zeeën
ooit hadden gekrioeld met carnivoren
wiens monsterlijke vormen werden afgebeeld
in de ondergrondse tempels. In de bijna-
duisternis wierpen de nerveuze lampen licht
op duizenden immense replica’s
van deze uitgestorven wezens, hangend
in eeuwige schemering. Soms leken de holle,
kantachtige schelpen van gouden draad
niets meer dan uitgehongerde monden.
Wij vroegen, Waarom aanbid je wat je kwaad deed?
© 2010 F.J. Bergmann. Vertaling Goran Lowie. Oorspronkelijk gepubliceerd in Apex Magazine, maart 2010.
F. J. Bergmann
F.J. Bergmann is een Amerikaanse schrijfster van speculatieve poëzie en verhalen. Ze heeft al verschillende grote poëzieprijzen gewonnen- o.a. de Rhysling Award (twee keer), de Elgin Award en de Writers of the Future Award.
Be First to Comment